Roelof Temmingh was lid van ‘n musikaal begaafde familie (vader, twee broers en ‘n suster bedrywig as musici), wat in 1958 na Suid-Afrika geëmigreer het. Na aanvanklike teologiestudies aan die Universiteit van Kaapstad het Temmingh ‘n musiekloopbaan gevolg met mentors soos Gideon Fagan en Gunther Pulvermacher.
Hy was later opeenvolgend musiekdosent aan UNISA en die destydse Universiteit van Port Elizabeth. As wenner van ‘n komposisiewedstryd in 1972 kon hy sy studies in Darmstadt – destyds ‘n vooraanstaande sentrum vir die na-oorlogse avant-garde-musiek – voortsit. Hy was hierna, van 1973 tot 2004, aan die Universiteit van Stellenbosch verbonde.
Vroeë uitdagende komposisies kenmerk hom as ‘n enfant terrible van die destydse Suid-Afrikaanse musieklewe. Sedert die middel-tagtigerjare het meer gematigde en luisteraarsvriendelike werke ontstaan en die belang-riker komposisies verteenwoordig. Benewens vroeëre elektroniese pogings het Temmingh bydraes op allerlei terreine gelewer, met inbegrip van die liedkuns, koraalvoorspel, instrumentale werke, geestelike koormusiek en opera. Sy laaste grootskaalse werk is die vioolkonsert van 2010.
Temmingh, as skeppende kunstenaar, se werk getuig deurgaans van oorspronklikheid van ingewing, vorm en tegniek. Eiesoortige titels is kenmerkend en het dikwels ‘n ironiese of humoristiese inslag.
Die kantate op die 16de-eeuse Duitse melodie Wenn wir in höchsten Noten sein is ‘n komposisie wat hierdie liturgiese genre van die Barok in ‘n nuwe gedaante laat herleef.
Dit is geskryf in opdrag van die Evangelisch-Lutherische Kirche van die Pfalz, Duitsland, vir koor, vier soliste, kamerorkes en orrel.
Die koraalmelodie verskyn na die voorspel, word deur die koor gesing en verskyn ook elders in die kantate. Daar is vier dele, waarbinne al sewe strofes van die lied voorgedra word. (Grové 2014)
